بررسی مقایسه ای حضور آنتی بادی هایsma, anti dna, ana rfسرم در ضایعات لیکن پلان و واکنش های لیکنوئید دارویی و تماسی دهان

مقدمه: واکنش های لیکنوئید دهانی به گروهی از بیماری هایی اطلاق می شود که قابل تشخیص از لیکن پلان دهانی از نظر بالینی و بافت شناسی نمی باشد. در سال های اخیر هر دو، بیماری التهابی وابسته به سلول های t (t-cell mediated inflammatory disease) محسوب شده است. هدف از این مطالعه دست یافتن به معیار­های بیشتر جهت تفکیک این دو بیماری بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی تحلیلی از 80 بیمار شامل 59 زن و 21 مرد نمونه بیوپسی تهیه و جهت تشخیص هیستوپاتولوژی براساس معیارهای who به آزمایشگاه ارسال گردید. پس از جداسازی سرم خون بیمار، سرم توسط روش الیزا برای حضور اتوآنتی بادی های ana ، anti-ds dna ، rf ،   smaبررسی شد. در نهایت اطلاعات توسط روش های آماری t-test و آزمون کای دو بررسی و با نرم افزار  spssمورد ارزیابی قرار گرفت. (05/0=α) یافته ها: میانگین سنی در ضایعات لیکن پلان دهانی 63/48 و در واکنش های لیکنوئیدی دهانی 38/49 بود. اختلاف معنی داری در میانگین میزان ana و rf در دو گروه مبتلا وجود نداشت (05/0(pvalue>. در سرم هیچ یک از بیماران مبتلا اثری از anti - ds dna وsma  پیدا نشد و اختلاف معنی داری در میانگین میزان این آنتی بادی ها وجود نداشت (05/0 (pvalue>. نتیجه گیری: با توجه به محدودیتهای این مطالعه بین حضور یا عدم حضور اتوآنتی بادی های ana ، anti-dna ، sma و rf در دو گروه لیکن پلان و واکنش های لیکنوئید تفاوت وجود نداشت.